Annesinin oğlu olmak diye bir tabir var, değil mi?
Evet birtakım erkekler daha fazlaca anneci olarak, annelerinin yanında yer alarak annelerinin oğlu olarak bir hayat sürerler. Aslında burada denetimci ve eril bir annenin oğlundan bahsediyoruz. Yani meskendeki otoritenin bayan olduğu ve hanımın da bir taraftan oğlunu kendi denetimiyle kendine bağlayarak, kendini eril taraf olarak seçerek oğlunu yönlendirdiği bir durumdan bahsediyoruz. Bilhassa, biroldukça bayanın evlendiklerinde “aşırı anneci” diye şikayet ettikleri eşlerinden, erkek kümesinden bahsediyoruz.
Bir erkeğin annesini sevmesi, annesine hürmet duyması epeyce olağan ve epeyce gerçek bir davranıştır.
Fakat bugün, bu durumda olanların kendini iyileştirebilmesi ve durumu güzelleştirirken de münasebetlerini de düzeltilmesi için, bu çok anneciliğin altındaki duruma bir daha bakacağız.
Örneğin, bir hanımın “annesinin oğlu” bir erkekle beraberliği var ise da bu durumun niye kaynaklandığını bakılırsarek hem kendine hem eşine yardımcı olabileceği paylaşımları yapacağız.
Anneci olarak büyüyüp yetişmiş bir çocuğun (anne; unsur ve dünyayı temsil ettiği için) daha fazla unsura, maddi bedellere ve dünyaya kıymet vereceğini söyleyebiliriz. Bu sebeple epeyce fazla hesap kitap ortasında olacak hatta bir kısmı da çok titiz olacaktır. Ya da kimi vakit daha fazlaca dişil hayata yaklaşımlar gösterecektir.
Burada belirtilen; cinsiyet olarak değil rastgele bir alanda çok yatay olması, çok tembel olması, çok yavaş hareket etmesi ya da yalnızca annesinin onayı için çalışan bir birey olması durumlarıdır. Onun için işyerindeki yöneticilerinin ya da (evlendiğinde) karısının onayı fazlaca değerli olacak; ya da annesi hayattaysa annesinin onayı onun için birinci öncelik olacaktır.
Öyleyse annesinin onayına muhtaçlık duyduğu için ruhun, maneviyatın ya da geleceğin onayı değil; dişinin, unsurun onayı öncelik olacaktır.
Gelecek planları değil, annesinin sevindirilmesi, memnun edilmesi fazlaca kıymetli olacaktır ve tabirlerle de anneyle ilgili çeşitli bağlar, mutabakatlar yapılmış olacaktır.
kimi vakit evliliklerde bayanların kocalarından şikayetleri olduğunda, oğullarına -bazı durumlarda kızlarına da olabilir- kendi güçleriyle yüklemeler yaparlar ve babalarından şikayetlerini, oğullarının kulaklarına yerleştirirler ve bir oğul babasına kızgınlık ve öfkesini, annesinin terbiyesiyle ve annesinin yansıtması ile alır.
“Görüyor musun, bak baban bana neler yapıyor, babandan neler çekiyorum?” gibi…
Ya da babasını berbat gösterecek çeşitli görüntüler yapıldığında, o oğul babacı değil, anneci tarafa geçer.
İşte annesinin oğlu serüveni aslında burada annenin, oğlunu babasından soğutma, kötüleme, karalama ya da saklıdan kendisine bağlama operasyonudur ve o oğul, “babamın yapmadıklarını, yapamadıklarını ben sana yapacağım” diye bir rol üstlenir; bir biçimde annesine karşı kendini sorumlu hisseder. Bu bir modeldir.
Başka bir modelde ise anne, o oğlu kendine bağımlı kılarak, tembelleştirerek, maddi ve manevi oğluna akıtarak, aktararak hatta kimi vakit öbür kardeşlerine vermeyip, o seçilmiş olan kurban olan oğula, kimi vakit kızlara ya da başka erkek kardeşlere değil, o seçilmiş olan bir tane oğula fazla vererek bir muahede, bir işbirliği içine girer. İşte bu tip durumlarda bir daha o oğul ile anne içinde bir köprü meydana gelir.
Ve o oğul öteki bayanlarla evlense de öbür bağlantılar bulsa da onun birinci dişisi annesi olur.
Annesiyle kurduğu bu bağdan dolayı her vakit başka bayanlara karşı daha temkinli, daha az inançlı olur.
Diğer bayanların bir gün gidecekleri ve kendisinin annesine kalacağıyla ilgili bir şuuraltı kodlamasına sahip olur ki bu durumlarda birçok vakit da yinedan aslına bakarsanız annesinin konutuna dönmek, annesinin yakınına gelmek ya da bu yakınlığı fark ettiğinde, mümkün olduğunca onu görmeyeceği kadar uzaklara koymak durumunda kalabilirler. Hepsi aslında birebir düzeneğin eserleridir. Bunların her bir adedinin bir daha husus ile, dünya ile bir bağı vardır.
Eğer burada anne, babayı hayli fazla kötüleyip, oğlunu babayı epeyce makûs bilen bir evlat haline dönüştürdüyse de o oğul o kadar fazla maddeci ve dünyacı olur ki materyalizme kadar gitmek durumunda kalır.
Birfazlaca ruhsal ve manevi durumu inkârcı bir duruma geçer ve büsbütün anneci ya da sembolize ettiği durumlara göre dünyacı, vücutçu ve negatifçi ya da yalnızca dünyanın kanunlarını tanıyıp ruhsal ve manevi kanunları tanımayan birine dönüşür.
O yüzden şayet bir oğul, bir erkek çocuğu babasına öfke kızgınlık ya da isyan halindeyse; bu onu beraberinde devletine, otorite figürlerine ya da ilahi sisteme karşı da isyan, inkâr haline dönüştürecektir; ömrün ve kainatın kanun ve nizamını da görmez olduğu, tanımadığı ve ona da itiraz ettiği bir durum oluşturacaktır.
ötürüsıyla, oğullarını yetiştiren anneler çocuklarını babaları ile barıştırmak, barış sağlamak zorundadır.
Kadın şunu diyebilir: “tamam da ben kocamdan ayrıldım ve kocam şöyleki şu biçimde bir insandı.”
O senin kocan, oğlunun ise babası. Oğlunla babasının ortası kendi ortalarında bilecekleri iştir. Düzgünleştirme gayretinde olmana da gerek yok, kötüleştirme gayretinde olmana da… Oğul o babayı kendi seçti, birebir seni seçtiği üzere. O yüzden, anher neyseniz bu biçimde davranacaksınız.
Eğer baskıcı bir annenin, denetimci bir annenin oğlu olarak dünyaya gelmişseniz; niye bu türlü dünyaya geldiğinizi hatırlayıp, bilip, bu baskıyla ve bağımlı bağ ile topraklanmaktan kaçının.
Burada saklıdan kapalıya anneye öfke başlayacaktır. Kızgınlıklar ve öfke patlamaları ile bağ aslında hayli uygun üzere görünüyor olsa da, kimi vakit epeyce makus sonuçlar, hengameler ya da itilmeler getirecektir. Burada fark edilmesi gereken şey, annesinin oğlu olan çocuğun hem annenin hem babanın oğluna dönüşmesi ve her iki tarafla barış haline geçmesidir.
Aile, model ve kodlamaların her birimize olan tesirlerini fark ederek, bu karanlık üzere görünen noktalara ışık tutarak aydınlanmak ve bu alanları güzelleştirmek mümkündür.
Sevgilerimle, hoşça kalın.
InstagramTwitterYouTubeFacebookWeb
Evet birtakım erkekler daha fazlaca anneci olarak, annelerinin yanında yer alarak annelerinin oğlu olarak bir hayat sürerler. Aslında burada denetimci ve eril bir annenin oğlundan bahsediyoruz. Yani meskendeki otoritenin bayan olduğu ve hanımın da bir taraftan oğlunu kendi denetimiyle kendine bağlayarak, kendini eril taraf olarak seçerek oğlunu yönlendirdiği bir durumdan bahsediyoruz. Bilhassa, biroldukça bayanın evlendiklerinde “aşırı anneci” diye şikayet ettikleri eşlerinden, erkek kümesinden bahsediyoruz.
Bir erkeğin annesini sevmesi, annesine hürmet duyması epeyce olağan ve epeyce gerçek bir davranıştır.
Fakat bugün, bu durumda olanların kendini iyileştirebilmesi ve durumu güzelleştirirken de münasebetlerini de düzeltilmesi için, bu çok anneciliğin altındaki duruma bir daha bakacağız.
Örneğin, bir hanımın “annesinin oğlu” bir erkekle beraberliği var ise da bu durumun niye kaynaklandığını bakılırsarek hem kendine hem eşine yardımcı olabileceği paylaşımları yapacağız.
Anneci olarak büyüyüp yetişmiş bir çocuğun (anne; unsur ve dünyayı temsil ettiği için) daha fazla unsura, maddi bedellere ve dünyaya kıymet vereceğini söyleyebiliriz. Bu sebeple epeyce fazla hesap kitap ortasında olacak hatta bir kısmı da çok titiz olacaktır. Ya da kimi vakit daha fazlaca dişil hayata yaklaşımlar gösterecektir.
Burada belirtilen; cinsiyet olarak değil rastgele bir alanda çok yatay olması, çok tembel olması, çok yavaş hareket etmesi ya da yalnızca annesinin onayı için çalışan bir birey olması durumlarıdır. Onun için işyerindeki yöneticilerinin ya da (evlendiğinde) karısının onayı fazlaca değerli olacak; ya da annesi hayattaysa annesinin onayı onun için birinci öncelik olacaktır.
Öyleyse annesinin onayına muhtaçlık duyduğu için ruhun, maneviyatın ya da geleceğin onayı değil; dişinin, unsurun onayı öncelik olacaktır.
Gelecek planları değil, annesinin sevindirilmesi, memnun edilmesi fazlaca kıymetli olacaktır ve tabirlerle de anneyle ilgili çeşitli bağlar, mutabakatlar yapılmış olacaktır.
kimi vakit evliliklerde bayanların kocalarından şikayetleri olduğunda, oğullarına -bazı durumlarda kızlarına da olabilir- kendi güçleriyle yüklemeler yaparlar ve babalarından şikayetlerini, oğullarının kulaklarına yerleştirirler ve bir oğul babasına kızgınlık ve öfkesini, annesinin terbiyesiyle ve annesinin yansıtması ile alır.
“Görüyor musun, bak baban bana neler yapıyor, babandan neler çekiyorum?” gibi…
Ya da babasını berbat gösterecek çeşitli görüntüler yapıldığında, o oğul babacı değil, anneci tarafa geçer.
İşte annesinin oğlu serüveni aslında burada annenin, oğlunu babasından soğutma, kötüleme, karalama ya da saklıdan kendisine bağlama operasyonudur ve o oğul, “babamın yapmadıklarını, yapamadıklarını ben sana yapacağım” diye bir rol üstlenir; bir biçimde annesine karşı kendini sorumlu hisseder. Bu bir modeldir.
Başka bir modelde ise anne, o oğlu kendine bağımlı kılarak, tembelleştirerek, maddi ve manevi oğluna akıtarak, aktararak hatta kimi vakit öbür kardeşlerine vermeyip, o seçilmiş olan kurban olan oğula, kimi vakit kızlara ya da başka erkek kardeşlere değil, o seçilmiş olan bir tane oğula fazla vererek bir muahede, bir işbirliği içine girer. İşte bu tip durumlarda bir daha o oğul ile anne içinde bir köprü meydana gelir.
Ve o oğul öteki bayanlarla evlense de öbür bağlantılar bulsa da onun birinci dişisi annesi olur.
Annesiyle kurduğu bu bağdan dolayı her vakit başka bayanlara karşı daha temkinli, daha az inançlı olur.
Diğer bayanların bir gün gidecekleri ve kendisinin annesine kalacağıyla ilgili bir şuuraltı kodlamasına sahip olur ki bu durumlarda birçok vakit da yinedan aslına bakarsanız annesinin konutuna dönmek, annesinin yakınına gelmek ya da bu yakınlığı fark ettiğinde, mümkün olduğunca onu görmeyeceği kadar uzaklara koymak durumunda kalabilirler. Hepsi aslında birebir düzeneğin eserleridir. Bunların her bir adedinin bir daha husus ile, dünya ile bir bağı vardır.
Eğer burada anne, babayı hayli fazla kötüleyip, oğlunu babayı epeyce makûs bilen bir evlat haline dönüştürdüyse de o oğul o kadar fazla maddeci ve dünyacı olur ki materyalizme kadar gitmek durumunda kalır.
Birfazlaca ruhsal ve manevi durumu inkârcı bir duruma geçer ve büsbütün anneci ya da sembolize ettiği durumlara göre dünyacı, vücutçu ve negatifçi ya da yalnızca dünyanın kanunlarını tanıyıp ruhsal ve manevi kanunları tanımayan birine dönüşür.
O yüzden şayet bir oğul, bir erkek çocuğu babasına öfke kızgınlık ya da isyan halindeyse; bu onu beraberinde devletine, otorite figürlerine ya da ilahi sisteme karşı da isyan, inkâr haline dönüştürecektir; ömrün ve kainatın kanun ve nizamını da görmez olduğu, tanımadığı ve ona da itiraz ettiği bir durum oluşturacaktır.
ötürüsıyla, oğullarını yetiştiren anneler çocuklarını babaları ile barıştırmak, barış sağlamak zorundadır.
Kadın şunu diyebilir: “tamam da ben kocamdan ayrıldım ve kocam şöyleki şu biçimde bir insandı.”
O senin kocan, oğlunun ise babası. Oğlunla babasının ortası kendi ortalarında bilecekleri iştir. Düzgünleştirme gayretinde olmana da gerek yok, kötüleştirme gayretinde olmana da… Oğul o babayı kendi seçti, birebir seni seçtiği üzere. O yüzden, anher neyseniz bu biçimde davranacaksınız.
Eğer baskıcı bir annenin, denetimci bir annenin oğlu olarak dünyaya gelmişseniz; niye bu türlü dünyaya geldiğinizi hatırlayıp, bilip, bu baskıyla ve bağımlı bağ ile topraklanmaktan kaçının.
Burada saklıdan kapalıya anneye öfke başlayacaktır. Kızgınlıklar ve öfke patlamaları ile bağ aslında hayli uygun üzere görünüyor olsa da, kimi vakit epeyce makus sonuçlar, hengameler ya da itilmeler getirecektir. Burada fark edilmesi gereken şey, annesinin oğlu olan çocuğun hem annenin hem babanın oğluna dönüşmesi ve her iki tarafla barış haline geçmesidir.
Aile, model ve kodlamaların her birimize olan tesirlerini fark ederek, bu karanlık üzere görünen noktalara ışık tutarak aydınlanmak ve bu alanları güzelleştirmek mümkündür.
Sevgilerimle, hoşça kalın.
InstagramTwitterYouTubeFacebookWeb