Benim için kültürde bir yıl iki döneme ayrılabilir: 24 Şubat’tan önce, 24 Şubat’tan sonra.
Daha önce, Metropolitan Museum of Art’ın Fransız Devrimi yıllarından kalma buz gibi, beyinsel, amansız titiz sergisi “Jacques-Louis David: Radikal Ressam” gibi hiçbir şeyin dikkatimi çekemeyeceğinden oldukça emindim. Hiç kimse David’in eserlerinin kağıt üzerinde tam ölçekli bir gösterisini sahnelememişti ve bu, büyük resimlerinde mantığı tutkunun ve idealleri kan bağlarının önüne koyan bir sanatçının alışılmadık bir manzarasını sunuyordu. 1787’de tamamlanan “Sokrates’in Ölümü” için yaptığı dört çizimde, filozofun inançlarını reddetmek yerine ölümcül kokteyli içmeye hazırlandığını gördük. “Brutus”u için 1789’a kadar uzanan sekiz eskiz, Roma konsolosunun, cesetleri götürülürken hain oğullarının yasını tutmayı reddettiğini gösteriyordu.
Roma emsallerini Terör Hükümdarlığı ve ardından Napolyon için propagandaya dönüştüren bu en büyük Neoklasik sanatçılara karşı hislerim, uzun yıllar boyunca övgü ve mide bulantısı arasında gidip geldi. Met’teki bu çizimlerin önünde David’e yeniden aşık oldum: yoğunluğu ve soğukluğuyla; onun gölgesinde bugünün “siyasi” arka’sının nasıl iyi huylu göründüğü ile. Burada, sivil erdem vizyonu için ölmeye, hatta öldürmeye hazır birinin yavaş, artan süreçleri vardı.
Fransız neoklasizminin en ünlü eserlerinden biri olan “Sokrates’in Ölümü”nün (1787) tuval üzerine son resmi. Kredi… The New York Times için Clark Hodgin
Jacques-Louis David’in “Sokrates’in Ölümü” (1786) için yaptığı hazırlık çizimlerinden biri. Kredi… The New York Times için Clark Hodgin
Met’deki David gösterisinde de yer alan “Brutus” için eskizler, Roma konsolosunun oğullarının ölümlerinden sonra yasını tutmayı reddettiğini gösteriyordu. Kredi… Arka Metropolitan Müzesi, New York
Ve sonra, Met gösterisinin başlamasından bir hafta sonra: 24 Şubat. Beyaz flaşlarla aydınlatılan, sirenler ve çıtırdayan mermilerle çılgına dönen Kiev gece gökyüzünün canlı yayınlarını kapatamadım. Güvenli bir mesafeden izledim. Mülteciler batıya doğru akarken ve kalanlar yeraltına inerken telefonumun sesi duyuldu. Daha sonra neyin yok edildiğini ve kimin karşılık verdiğini görmek için bizzat gittim. Kültür, bir kişi, bir ulus için neden önemlidir? Paris’te mi, Kiev’de mi? 1789’da, 2022’de mi? Çünkü, büyük karışıklık zamanlarında, bakılacak örneklere ihtiyacınız var. Çünkü, her şeyini kaybedebileceğin bir anda asla unutulmaması gerekenleri özetlemelisin.
İstila, devrim değildir. Avrupa’nın 2. Dünya Savaşı’ndan bu yana en büyük yangınına yakalanan genç sanatçılar, bir terör kampanyasının ortasında çalışıyorlar; David, 1791’de bir terörist kendisi. Bununla birlikte, kültür hayatta kalma boyutlarını üstlendiğinde, Ukraynalı sanatçılar artık yapılamayacağını düşündüğüm şeyi yaptılar: Tarihle kafa kafaya karşılaştılar. Onların işi kurbanların işi değil. Bu, muhariplerin, açık bir kültür savaşına aktif katılanların, sivil değerlerin sözde üstün bir düşmanı yenmeye yardımcı olabileceğini her gün kanıtlayanların işidir.
Engerek dilli şair ve romancı Serhiy Zhadan, şehirdeki yaşamı misket bombası olarak anlatan yakında çıkacak kitabı “Kharkov’un Üzerinde Gökyüzü”nde, “Bu kötülükle konuşmak ve eşit muamele görmek için her zaman yeterli kaynağa sahip değiliz,” diye yazıyor. sivillerin üzerine yağdı. “Yine de dilimiz, bizi sessiz kalmaya, maça çağırmaktan veya birbirimizi tanımlamak için kullandığımız isimleri telaffuz etmekten vazgeçmeye zorlamaktan çok daha güçlü çıktı. Ölüme karşı durmaya çalışıyoruz; mutlak sessizliğe karşı durmaya çalışıyoruz.”
Şair Serhiy Zhadan Ukrayna’da kaldı. “Ölüme karşı durmaya çalışıyoruz” diye yazıyor. Kredi… Dimitar Dilkoff/Agence France-Presse — Getty Images
Savaş bölgelerinde veya sürgünde, birkaç düzine izleyici için bir sığınakta veya Brandenburg Kapısı’ndaki on binlerce kişinin önünde, Ukrayna’nın yazarları, film yapımcıları, ressamları ve dünyayı yenen DJ’leri, savaşlarını en az kendi savaşları kadar zorlu bir şekilde yaptılar. ordu onlarınkiyle savaştı. Neredeyse boş olan Odesa Güzel Sanatlar Müzesi’nde, Kırım doğumlu Maria Kulikovska’nın balistik testlerde insan dokusunu taklit eden jelatinden yapılmış ve yedek ete çiçeklerle bastırılmış tam bir gövdesi duruyor. Kiev’in en çekici genç fotoğrafçılarından biri olan Vic Bakin, karamsar, siyah-beyaz ravers ve model portrelerinden Bucha ve Irpin’den sade, tam renkli röportajlara geçti. Ukrayna edebiyatı, benmerkezci otokurgumuzun etrafında dönen belgesel bir dürtüye sahip; “Mutlak Sıfır”ın asker-yazarı Artem Chekh, yeniden silahlı kuvvetler için gönüllü oldu ve yazmaya devam etti.
Özellikle elektronik müzik, yurtiçinde ve yurtdışında Ukrayna meydan okumasına öncülük etti. Heinali olarak performans sergileyen genç besteci Oleh Shudeiko, bir Lviv bomba sığınağından modüler sentezleyiciler için ortaçağ polifonisinin incecik uyarlamalarını canlı yayınladı. Son teknoloji Kiev plak şirketi Standard Deviation’ın karanlık ve parlak yeni omnibus albümü “From Ukraine, For Ukraine”de, keder ve öfke küstahça güzel çağdaş trenodiler içinde eriyip gidiyor. Daha bu yıl Kiev’de faaliyete geçen ticari olmayan bir istasyon olan Gasoline Radio, Ukrayna house, tekno ve hatta halk müziğinin elektrik kesintileri sırasında bile dünya çapında yayınlanmasını sağladı. Gönüllü bir girişim olan Repair Together, kulüp çocuklarını kurtarılmış kasabalara getiriyor ve enkazı dakikada 140 vuruşla temizliyor.
“Ukrayna Gibi Cesur Olun” ve Lviv’de sergilenen diğer motive edici sözler. Posterler, Kiev isim ajansı Banda tarafından tasarlanan resmi bir hükümet medya kampanyasının parçası. Kredi… Leon Neal/Getty Images
Kiev’in her yerinde, Ayasofya Katedrali’nin dışında ve otoyol kenarındaki benzin istasyonlarında, askerlerin, itfaiyecilerin, büyükbabaların, köpek gezdiricilerin resimlerinin üzerine bindirilmiş, tek kelimelik bir sloganın yer aldığı bir hükümet reklam panosu kampanyası var. Kelimedir cesaret , başkalarında onurlandırdığımız ama kendimize sormakta tembelleştiğimiz bir nitelik. David de cesareti sivil yaşamın merkezine koyan bir sanatçı-propagandacıydı ve Rus işgalinden sonra “Radikal Ressam”ı tekrar ziyaret ettiğimde, sert sözlerinin bir buyruk hükmüne geçtiğini gördüm. Horatii üçüzleri, Roma davası için ölümüne savaşmaya yemin ederken kollarını kaldırdılar. Sabine kadınları, iki ordu arasında gidip, savaşı durdurmak için hayatlarını ve çocuklarının hayatını riske atıyor. Çok daha büyük bir işgal ordusuna teslim olmayı reddeden ve Zelensky yönetiminin “21. yüzyılın Thermopylae’si” olarak adlandırdığı Mariupol kuşatmasından sonra başvurduğu Thermopylae’deki Spartalıları.
David’in “Çıplak Bir Bebeği Kaldıran Diz Çöken Sabine Çalışması” (1796-97). Sanatçı bunu Fransız Devrimi’nin ardından hapisten çıktıktan sonra çizmiştir. Kredi… D.Coulier/Image & son/Fransa, Douai, Musée de la Chartreuse
Arka için ölmeye değer mi? Hayır, sanmıyorum. Ancak arka, David’in 1791’deki “The Oath of the Tennis Court” çizimine bakan, isimsiz bir devrimci eleştirmenin sözleriyle, “bir sevgi yayabilecek formlar ve kronikler aracılığıyla bizi onsuz yaşayamayacağımızı algılamaya çağırabilir. ülke, erdem ve özgürlük.” Şimdi masamın üzerinde, içinde tek bir başak buğday bulunan cam bir şişe var, her başakcığın kenarları kömürleşmiş siyah. Şimdi Paris’te bir mülteci olan Ukraynalı bir küratörün hediyesiydi ve işgalcilerin toplu ceza olarak yaktığı Herson yakınlarındaki bir tarladan geliyordu. 24 Şubat’tan beri düzenlenen resim ve seramik sergisinde bu yanmış buğday saplarından binlercesi ayaklar altında yatıyor. Serginin adı “Terre Libre”. Bedelsiz arazi.
-
Daha önce, Metropolitan Museum of Art’ın Fransız Devrimi yıllarından kalma buz gibi, beyinsel, amansız titiz sergisi “Jacques-Louis David: Radikal Ressam” gibi hiçbir şeyin dikkatimi çekemeyeceğinden oldukça emindim. Hiç kimse David’in eserlerinin kağıt üzerinde tam ölçekli bir gösterisini sahnelememişti ve bu, büyük resimlerinde mantığı tutkunun ve idealleri kan bağlarının önüne koyan bir sanatçının alışılmadık bir manzarasını sunuyordu. 1787’de tamamlanan “Sokrates’in Ölümü” için yaptığı dört çizimde, filozofun inançlarını reddetmek yerine ölümcül kokteyli içmeye hazırlandığını gördük. “Brutus”u için 1789’a kadar uzanan sekiz eskiz, Roma konsolosunun, cesetleri götürülürken hain oğullarının yasını tutmayı reddettiğini gösteriyordu.
Roma emsallerini Terör Hükümdarlığı ve ardından Napolyon için propagandaya dönüştüren bu en büyük Neoklasik sanatçılara karşı hislerim, uzun yıllar boyunca övgü ve mide bulantısı arasında gidip geldi. Met’teki bu çizimlerin önünde David’e yeniden aşık oldum: yoğunluğu ve soğukluğuyla; onun gölgesinde bugünün “siyasi” arka’sının nasıl iyi huylu göründüğü ile. Burada, sivil erdem vizyonu için ölmeye, hatta öldürmeye hazır birinin yavaş, artan süreçleri vardı.
Fransız neoklasizminin en ünlü eserlerinden biri olan “Sokrates’in Ölümü”nün (1787) tuval üzerine son resmi. Kredi… The New York Times için Clark Hodgin
Jacques-Louis David’in “Sokrates’in Ölümü” (1786) için yaptığı hazırlık çizimlerinden biri. Kredi… The New York Times için Clark Hodgin
Met’deki David gösterisinde de yer alan “Brutus” için eskizler, Roma konsolosunun oğullarının ölümlerinden sonra yasını tutmayı reddettiğini gösteriyordu. Kredi… Arka Metropolitan Müzesi, New York
Ve sonra, Met gösterisinin başlamasından bir hafta sonra: 24 Şubat. Beyaz flaşlarla aydınlatılan, sirenler ve çıtırdayan mermilerle çılgına dönen Kiev gece gökyüzünün canlı yayınlarını kapatamadım. Güvenli bir mesafeden izledim. Mülteciler batıya doğru akarken ve kalanlar yeraltına inerken telefonumun sesi duyuldu. Daha sonra neyin yok edildiğini ve kimin karşılık verdiğini görmek için bizzat gittim. Kültür, bir kişi, bir ulus için neden önemlidir? Paris’te mi, Kiev’de mi? 1789’da, 2022’de mi? Çünkü, büyük karışıklık zamanlarında, bakılacak örneklere ihtiyacınız var. Çünkü, her şeyini kaybedebileceğin bir anda asla unutulmaması gerekenleri özetlemelisin.
İstila, devrim değildir. Avrupa’nın 2. Dünya Savaşı’ndan bu yana en büyük yangınına yakalanan genç sanatçılar, bir terör kampanyasının ortasında çalışıyorlar; David, 1791’de bir terörist kendisi. Bununla birlikte, kültür hayatta kalma boyutlarını üstlendiğinde, Ukraynalı sanatçılar artık yapılamayacağını düşündüğüm şeyi yaptılar: Tarihle kafa kafaya karşılaştılar. Onların işi kurbanların işi değil. Bu, muhariplerin, açık bir kültür savaşına aktif katılanların, sivil değerlerin sözde üstün bir düşmanı yenmeye yardımcı olabileceğini her gün kanıtlayanların işidir.
Engerek dilli şair ve romancı Serhiy Zhadan, şehirdeki yaşamı misket bombası olarak anlatan yakında çıkacak kitabı “Kharkov’un Üzerinde Gökyüzü”nde, “Bu kötülükle konuşmak ve eşit muamele görmek için her zaman yeterli kaynağa sahip değiliz,” diye yazıyor. sivillerin üzerine yağdı. “Yine de dilimiz, bizi sessiz kalmaya, maça çağırmaktan veya birbirimizi tanımlamak için kullandığımız isimleri telaffuz etmekten vazgeçmeye zorlamaktan çok daha güçlü çıktı. Ölüme karşı durmaya çalışıyoruz; mutlak sessizliğe karşı durmaya çalışıyoruz.”
Şair Serhiy Zhadan Ukrayna’da kaldı. “Ölüme karşı durmaya çalışıyoruz” diye yazıyor. Kredi… Dimitar Dilkoff/Agence France-Presse — Getty Images
Savaş bölgelerinde veya sürgünde, birkaç düzine izleyici için bir sığınakta veya Brandenburg Kapısı’ndaki on binlerce kişinin önünde, Ukrayna’nın yazarları, film yapımcıları, ressamları ve dünyayı yenen DJ’leri, savaşlarını en az kendi savaşları kadar zorlu bir şekilde yaptılar. ordu onlarınkiyle savaştı. Neredeyse boş olan Odesa Güzel Sanatlar Müzesi’nde, Kırım doğumlu Maria Kulikovska’nın balistik testlerde insan dokusunu taklit eden jelatinden yapılmış ve yedek ete çiçeklerle bastırılmış tam bir gövdesi duruyor. Kiev’in en çekici genç fotoğrafçılarından biri olan Vic Bakin, karamsar, siyah-beyaz ravers ve model portrelerinden Bucha ve Irpin’den sade, tam renkli röportajlara geçti. Ukrayna edebiyatı, benmerkezci otokurgumuzun etrafında dönen belgesel bir dürtüye sahip; “Mutlak Sıfır”ın asker-yazarı Artem Chekh, yeniden silahlı kuvvetler için gönüllü oldu ve yazmaya devam etti.
Özellikle elektronik müzik, yurtiçinde ve yurtdışında Ukrayna meydan okumasına öncülük etti. Heinali olarak performans sergileyen genç besteci Oleh Shudeiko, bir Lviv bomba sığınağından modüler sentezleyiciler için ortaçağ polifonisinin incecik uyarlamalarını canlı yayınladı. Son teknoloji Kiev plak şirketi Standard Deviation’ın karanlık ve parlak yeni omnibus albümü “From Ukraine, For Ukraine”de, keder ve öfke küstahça güzel çağdaş trenodiler içinde eriyip gidiyor. Daha bu yıl Kiev’de faaliyete geçen ticari olmayan bir istasyon olan Gasoline Radio, Ukrayna house, tekno ve hatta halk müziğinin elektrik kesintileri sırasında bile dünya çapında yayınlanmasını sağladı. Gönüllü bir girişim olan Repair Together, kulüp çocuklarını kurtarılmış kasabalara getiriyor ve enkazı dakikada 140 vuruşla temizliyor.
“Ukrayna Gibi Cesur Olun” ve Lviv’de sergilenen diğer motive edici sözler. Posterler, Kiev isim ajansı Banda tarafından tasarlanan resmi bir hükümet medya kampanyasının parçası. Kredi… Leon Neal/Getty Images
Kiev’in her yerinde, Ayasofya Katedrali’nin dışında ve otoyol kenarındaki benzin istasyonlarında, askerlerin, itfaiyecilerin, büyükbabaların, köpek gezdiricilerin resimlerinin üzerine bindirilmiş, tek kelimelik bir sloganın yer aldığı bir hükümet reklam panosu kampanyası var. Kelimedir cesaret , başkalarında onurlandırdığımız ama kendimize sormakta tembelleştiğimiz bir nitelik. David de cesareti sivil yaşamın merkezine koyan bir sanatçı-propagandacıydı ve Rus işgalinden sonra “Radikal Ressam”ı tekrar ziyaret ettiğimde, sert sözlerinin bir buyruk hükmüne geçtiğini gördüm. Horatii üçüzleri, Roma davası için ölümüne savaşmaya yemin ederken kollarını kaldırdılar. Sabine kadınları, iki ordu arasında gidip, savaşı durdurmak için hayatlarını ve çocuklarının hayatını riske atıyor. Çok daha büyük bir işgal ordusuna teslim olmayı reddeden ve Zelensky yönetiminin “21. yüzyılın Thermopylae’si” olarak adlandırdığı Mariupol kuşatmasından sonra başvurduğu Thermopylae’deki Spartalıları.
David’in “Çıplak Bir Bebeği Kaldıran Diz Çöken Sabine Çalışması” (1796-97). Sanatçı bunu Fransız Devrimi’nin ardından hapisten çıktıktan sonra çizmiştir. Kredi… D.Coulier/Image & son/Fransa, Douai, Musée de la Chartreuse
Arka için ölmeye değer mi? Hayır, sanmıyorum. Ancak arka, David’in 1791’deki “The Oath of the Tennis Court” çizimine bakan, isimsiz bir devrimci eleştirmenin sözleriyle, “bir sevgi yayabilecek formlar ve kronikler aracılığıyla bizi onsuz yaşayamayacağımızı algılamaya çağırabilir. ülke, erdem ve özgürlük.” Şimdi masamın üzerinde, içinde tek bir başak buğday bulunan cam bir şişe var, her başakcığın kenarları kömürleşmiş siyah. Şimdi Paris’te bir mülteci olan Ukraynalı bir küratörün hediyesiydi ve işgalcilerin toplu ceza olarak yaktığı Herson yakınlarındaki bir tarladan geliyordu. 24 Şubat’tan beri düzenlenen resim ve seramik sergisinde bu yanmış buğday saplarından binlercesi ayaklar altında yatıyor. Serginin adı “Terre Libre”. Bedelsiz arazi.
-